piętnasta piętnaście

 

godzina piętnasta piętnaście

pod nabrzmiałym od wody niebem

na zachodzie

pośród skrzeku gawronów zawisłych na wietrze

i strzępów styczniowego chłodu

co światło rozmywa w szarości

 

czeka

 

i cofa się do źródeł

nieodkrytej przyszłości

 

gdzie siedzisz w tym miejscu

i trwasz zastygłym pędem

a noc i dzień nadejdą zapewne

gdy śmignie z błyskiem

myśl bezkresnej toni

...